Тофаларның аас-домаанда өк-биле адаар үннер бар деп чүвени орус эртемденнер баштай эскербээн. Тофа чугааның үннерин чүгле чаңгыс В. И. Рассадин деп эртемден тайылбырлап шинчилээн.
Орус күрүнени Романовтар чагырып турунда орустар тофаларны «карагас» деп адап турган. 1934 чылдан эгелеп орустар оларның чуртун «Тофаларский Национальный Совет» деп адап алгаш, бүдүн чонну «тофа» деп ат-биле эде адап алган[2]. Эртем-билии чок большевиктер «каргасс» деп сөстү «„кара кас“ деп куш адындан укталган чүве дир аа» деп, соора билип алгаш, «карагасс улусту куш ады-биле адап болбас» деп шиитпирлээн. Марксисчи-ленинчи өөредиг ёзугаар, чүгле хөгжүлдези дорайтап чыдып калган улус боттарын аң азы куш ады-биле адаар боор чүве[3].
Романовтар турунда орус чуртунга Тофа деп сөс орус эртемденнерниң бижиктеринге чүге чаңгыс катап көзүлген. Ол болза, 1854 биле 1858 чылдарда Штубендорфтуң «О Карагассахъ» деп парлаттынган чүүлү-дүр[4][5]. Ол бижиктиң эге арнында, сөзүглелдиң адаанда айтыгда «Карагассы называютъ свой родъ Тофа» деп домак бар. 1920—1930 чылдарда ССРЭ-ниң эртемденнери «тофа» деп сөстү ол, Штубендорфтуң ажылындан номчуп алган хевирлиг.
«Тофа» деп сөстүң онзагайы чүл дээрге, ында [ф] деп үн бар. Сибирьде чурттап чоруур үндезин чоннарның чиңгине чугаазынга [ф] деп үн турбас ужурлуг. [ф] деп үн индоевропей, кыдат, семит чоннарның чугаазында бар. Чиңгине тыва сөстерде база ындыг үн чок.
Ынчап кээрде мындыг бодал башка келир.
Тофалар кажан [ф] деп үннү орустрадан үлегерлеп алганыл? Совет үеде бе?
Тофа деп сөс чиңгине сөс бе, азы орустардан үлегерлеп алган сөс бе?
Тофалар дува деп эрги адын тофа деп ат-биле Совет үеде солуп алган ирги бе?
1851 чылда тофа улуска аалдап чораан Штубендорф деп кижи бир-ле түрк сөстү өскээр дыңнапкаш, ол сөстү Тофа кылдыр олчаан бижип алган ирги бе?
XIX дугаар векте М. Кастрен карагасс чон аразынга чорааш [f] деп үннүг köfei[6] деп сөстү дыңнап бижип алган[7].
Н. П. Дыренокова 1930 чылдарда тофа дылдың үннерин шинчилеп тургаш [ф] деп үн барын эскербээн.
В. И. Рассадин тофа дылды 1964 чылдан эгелеп шинчилеп эгелээн. Ол бодунуң эртем ажылдарында мынча деп бижип турар[7].
ф деп үн дээрге тускай үн эвес-тир, ол үн п̳ деп үннүң бир-ле хевири-дир. Ол үн чүгле сөс ортузунга тыптып кээр.
п̳ деп үн так хаалчак, ийи эрин ажыттынарга тыптыр, ийи эринниң, күштүг частыышкынныг үнү-дүр. п̳ деп үн сөс ортузунга ф деп үн кылдыр хуула берип болур.
Орус дылдан үлегерлеп алган сөстерде «п» биле «ф» деп үжүктер бар болза, шак-ла ол үжүктер тофа чугаада ф деп үн-биле солуттуна бээр.
Сөстерни адаары-биле олчаан бижээн
тофа сөс
очулгазы
каъпар ~ қаъфар
пактаар
кыъпар ~ кыъфар
кыъвар
сыъпы ~ сыъфы
сыъвы
тоъпа ~ тоъфа
тоъфа
тэъпер ~ тэъфер
теъвер
Үстүнде чижекте ~ деп демдек, сөстүң азы үннүң өске янзызын илередир турар. Тофа сөстерни топтап көөр болзуңарза чугаа үезинде [ф] деп үн бирде тыпты бээр-дир, бирде чиде бээр-дир.
Чиде берген сойыт чоннуң чугаазында [ф] деп үн турган. Моол күрүнеде Көъп-Суг-Хөлде Барыын биле Чөөн тайгада чурттап турар тухаларның чугаазында [ф] деп үн чок. Тере-Хөл биле Тожу улузунуң эрги чугаазында база ындыг үн турбаан. Дылын оскунар деп барган чоннуң фонетиказы өкерлир ужурга таваржыр бээр. Соңгу үениң ачы-үрези ада-өгбелериниң адап турган сөстерин өскээр адап эгелээр-дир.
Орустар Сибирь чоннарының кандыг бир сөзүн өскээр дыңнап алгаш, оон ам ол-ла сөстүң ёзулуг утказын билбейн, өскээр бажы-биле баар улус-тур. Чижээ, «карагас» деп сөстү олар «қара қас» деп сөстерден укталган деп бодап турар. «„Кара кас“ деп сөстү тофалар адаарда [карагас] кылдыр адап турган» деп, оларның ындыг бодалы база бар. Ынчангаштың «карагас дээрге „кара кас“ уктуг кижилер дээн уткалыг сөс-түр» деп, бодап турар улус-тур. Орустап болза ону «чёрные гуси» азы «племя чёрного гуся» дээр[3][9]. Ол дээрге меге бодал-дыр. «Племя чёрного гуся» деп сөс кулакка чеже-даа поэтиктиг дыңналза-даа, ындыг бодалга алыспас болза эки.
Шынында, орустарның «карагас» деп турар сөзү «қара-һааш» деп сөөк адындан укталган бооп турар. «Карагас» дээрге үрели берген сөс-түр. Ол сөстүң эге хевири дээрге «қара-һааш» деп сөөк ады-дыр. «Хааш» деп сөстүң диалектилиг хевири тофаларның чанында кожа чурттап чоруур чоннарның чугаазында бар.
Шаг-шаанда Тожуга «хаш» деп сөөктүң улузу чурттап чораан.
База шаанда хакас чоннуң ада-өгбелериниң аразынга «кара-хаас», «көк-хаас», «хыр-хаас» деп сөөктүң улузу чурттап турган.
Сойыт чон аразында «хаасуут» деп сөөктүң улузу база чурттап чораан.
«һааш» азы «хаас» дээрге самоди уктуг сөстер-дир[10]. Энец дылда «каса» деп сөс бар, ненец дылда «хасава» деп сөс бар, ол дээрге «кижи» дээн уткалыг сөстер-дир[11]. Ынчап кээрде һааш дээрге кижи дээн уткалыг сөс-түр, ол сөс самоди дылдыг өгбелерниң эрги чугаазындан-на олчаан ызырнып артып калган-дыр.
Тофалар аразынга чурттап чораан қара-һааш деп сөөктүң улузу чүс чыл бурунгаар-ла өске сөөктүң улузу-биле холужуп чиде берген.
Ынча дээш ирези-аң хөөрүктүң ооргазын чаа тудуп чассыдып каан. Ынчаарга ирейниң беш дыргааның чаа туткан черинде беш шыйыг тыпты берген. Оон хөөрүктүң ооргазы шокар болу берген деп чугаалаар чүме кырган улус. Оон бээр, ирей оңгар көрзе-ле казып чиир апарган чүме-дир.
↑ 12Рассадин, В. И. Современный тофаларский язык и его место в системе тюркских языков [Текст] / В. И. Рассадин. — Элиста: Изд-во Калм. ун-та, 2014. — С. 26-27 — Библиогр.: с. 201—212. — ISBN 978-5-91458-132-6.
↑Н. П. Дыренкова. Тофаларский язык. — В кн.: Тюркологические исследования. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1963, С. 9.
↑Саян-Мерген: антология тофаларского фольклора XIX—XX вв. / [Преловский А. В., пер., стихотвор. перелож., реконструкции эпоса сост., вступ. ст.]. М.:Новый ключ, 2007. — С 5-6.: ил. — ISBN 978-5-7082-0171-1
↑Рассадин В. И. Этнический состав сойотов. // Международная научная конференция «Проблемы монголоведных и алтаистических исследований», 11-13 ноября 2009 г. [Текст]: [посвящ. юбилею профессора В. И. Рассадина: материалы]. Элиста: Изд-во Калмыцкого университета, 2009. — С. 162—165. ISBN 978-5-91458-067-1
↑Прокофьев Г. Н. Этногония народностей Обь-Енисейского бассейна. // СЭ. 1940. вып. III, 1940. С. 67-76
↑Рассадин, В. И. Словарь тофаларсо-русский и русско-тофаларский: Учеб. пособие для уч-ся ср. шк. — СПб.: «Издательство „Дрофа“ Санк-Петербург», 2005. — С. 119.. — ISBN 5-94745-111-5.
↑Рассадин, В. И. Фонетика и лексика тофаларского языка. Бурятское книж. из-во, 1971. — С. 151.
Н. П. Дыренкова. Тофаларский язык. — В кн.: Тюркологические исследования. М.; Л.: Изд-во АН СССР, 1963, стр. 5-23.
Рассадин, В. И. Современный тофаларский язык и его место в системе тюркских языков [Текст] / В. И. Рассадин. — Элиста: Изд-во Калм. ун-та, 2014. — 218 с. — Библиогр.: с. 201—212. — ISBN 978-5-91458-132-6.
Рассадин, В. И. Словарь тофаларсо-русский и русско-тофаларский: Учеб. пособие для уч-ся ср. шк. — СПб.: «Издательство „Дрофа“ Санк-Петербург», 2005. — 295 с. — ISBN 5-94745-111-5.
Чадамба З. Б. Тоджинский диалект тувинского языка. Кызыл, Тувкнигоиздат, 1974. — С. 136.